Als je, zoals ondergetekende, het jaar rond met nieuwe platen en cd’s te maken krijgt, wil dat wel eens met zich brengen dat je dingen uit het oog verliest of zelfs helemaal vergeet. Een enkele keer echter springt iets er dermate opvallend bovenuit, dat een CD maanden of zelfs een paar jaar lang in “heavy rotation” blijft rondhangen. Waarom ik daarmee begin? Wel, omdat de vorige plaat van Vincent Cross, “Ols Songs for Modern Folk” er eentje van die laatste soort is. Ruim vier jaar al ligt ze permanent binnen handbereik en wordt er, ook door de huisgenoten, naar teruggegrepen, al was het maar omdat de song “Michael Brown” uit die plaat hier tot de absolute favorieten “della casa” is gaan behoren. U begrijpt dus vast dat er hier een vreugdesprongetje gemaakt werd, toen de nieuwe plaat van Vincent in ons “to do”-doosje terecht kwam en, nu we een beluistering of twintig verder zijn -de plaat duurt iets meer dan een half uur- begint ze aan een loopbaan, waarvan het me niet zou verwonderen dat ze even langdurig wordt als die van de voorganger.

Wereldburger Cross werd in Dublin geboren, woonde in zijn jeugd in Australië, maar opereert nu al enkele jaren vanuit New York en hij is, zo leerde ons zijn vroegere werk, een serieuze aanhanger van de troubadourstijl die ook het werk van Woody Guthrie en Derroll Adams kenmerkte: verhalen vertellen over gewone mensen in gewone en ongewone situaties. Op deze plaat gebruikt hij daartoe de figuur van James “The Rooster” Corcoran, een verre voorvader van hem, die in de 19de eeuw bendeleider was van een groep eerder ruwe kerels van Iers-Amerikaanse komaf, die allerminst vies waren van een robbertje vechten en enige praktijken, die we vandaag maffieus of minstens misdadig zouden noemen. Tegelijk vocht hij voor de rechten van de Ierse immigranten in Amerika, probeerde hij voorzieningen uit te bouwen, waar de Ieren hun eigen cultuur konden beleven en de band met het Moederland konden in stand houden. Een bijzondere figuur dus, vader van tien kinderen en een echte volksheld voor de gemeenschap waar hij voor stond.

Vincent maakte van de plaat een mix van traditionals en eigen werk, van fictie en historisch correcte vertellementen, wat dus, als je het gebruik van instrumenten als concertina, bouzouki en bodhran meerekent, een plaat vol songs oplevert, die ook qua vorm regelrecht aan folk verwant zijn. Dat geldt dus niet enkel voor de nummers die Vincent opgepikt en bewerkt heeft, zoals “Albert W. Hicks”, “LCaoinead na d’tri Muire” -een van de vaakst gezongen Ierse klaagzangen- en de doedelzaktune “Off to California”, maar net zo goed voor de zelfgeschreven songs. Dit is alweer folk op z’n best: verhalen over het leven van (een deel van) de Ierse gemeenschap in New York. Deels feiten, deels fictie, maar wel allemaal geschreven, gespeeld en gezongen, alsof het allemaal feiten hadden kunnen zijn. Daarvan getuigen vooral de liederen die handelen over Kathryn ‘Kathleen” Barnwell, alias mevrouw Corcoran, de enige vrouw die niet bang was voor hem. Het is niet dat ik nog zwaar overtuigd moest worden, maar met deze nieuwe plaat maakt Vincent Cross nog maar eens duidelijk dat hij in de hoogste afdeling van de hedendaagse Angelsaksische folk actief is.

(Dani Heyvaert)